وقتی خیابان پاسداران کوچه بنی هاشم شد!

می ترسم پایم را بگذارم روی تکه ای از آسفالت و بگوید اینجا بود که تن محمدحسینم را اربا اربا کردند.

به خودم نهیب می زنم آرام تر! این آسفالت جان این مرد است.

- گروه زندگی؛ زینب نادعلی: طول خیابان را می گیرد و قدم به قدم برایم از آن روز می گوید: اینجا را آتش زدند، این قسمت از خیابان را کامل بسته بودند، همین جا بود که چند نفر از نیروهای پلیس را شهید کردند.

با وسواس قدم برمی دارم می ترسم پایم را بگذارم روی تکه ای از آسفالت و بگوید اینجا بود که تن محمدحسینم را اربا اربا کردند.

به خودم نهیب می زنم آرام تر! این آسفالت جان این مرد است.

آهسته قدم برمی دارم.

نکند پا روی قلب این پدر بگذارم.

پا روی تکه ای از زمین که مقتل پسر جوانش شده.

نگاه می کنم به صورت و موهای یکی درمیان سفید و مشکی اش.

چیزی نمی گوید.

از سکوت سنگینش متوجه می شوم چیزی نمانده تا برسیم.

طولی نمی کشد که می ایستد.

نفسش را پر صدا بیرون می دهد و می گوید: همینجاست.

همین تکه های خراشیده شده آسفالت را می بینی محمدحسین اینجا شهید شد.

چشم هایش قفل می شود روی همان تکه از زمین، شاید هم برمی گردد به 6 سال پیش به سحر شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها.

محمدحسین را به یاد می آورد که وقتی خبر درگیری دراویش گنابادی با نیروهای پلیس را میان هیئت شنید از پدرش اذن میدان گرفت و  رفت.