امان از آدم های مغرور!

وقتی شخصی به توان فکری خود یا دانسته هایش مغرور باشد، این امر مانع از شکل گیری باورهای صحیح می شود و به پرورش جهل می انجامد.

شخص مغرور همیشه بر این باور است که حق با او است، بنابراین خودبزرگ پنداری اش را مرهون این است که دیگران را در حدی نمی بیند که بخواهد به آنان پاسخگو باشد و خود را یگانه متر و معیار درست و غلط می داند.

تانسینی در تعریف تکبرمی آورد: شخصی را متکبر برمی شماریم که نسبت به دیگران رفتاری نامحترمانه داشته باشد و این رفتار در این پیش فرض ریشه داشته باشد که از مسئولیت های متعارف شرکت کنندگان در یک بحث مبرا است .

افراد مغرور معمولاً به سخنان دیگران گوش نمی دهند و به آنها توجهی نمی کنند یا به سخنان دیگران واکنش های عصبی نشان می دهند و هر نوع سخنی غیر از سخن خود را توهین قلمداد می کنند.

یکی از وظایف اخلاقی ما انسان ها، حصول اطمینان از صحیح بودن باورهایمان است.

یکی از موانع انجام این وظیفه اخلاقی غرور است.

وقتی شخصی به توان فکری خود یا دانسته هایش مغرور باشد، این امر مانع از شکل گیری باورهای صحیح می شود و به پرورش جهل می انجامد.

پروفسور آلساندرا تانسینی استاد فلسفه دانشگاه کاردیف که در زمینه فلسفه ذهن و زبان تخصص دارد، در پژوهش های خود به بررسی تأثیر غرور فکری بر دانسته های ما پرداخته است.