خبرنگار لاکچری نیست، پس مهم هم نیست!

در مطلبی که به مناسبت 17 مرداد ماه روز خبرنگار منتشر کرد، از دغدغه ها و مشکلات این حرفه گفت.

- مدیر و سردبیر نشریه ادبی شوکران در این مطلب که در اختیار ایسنا قرار داده، نوشته است: از همان بیست و چند سال پیش که روزنامه نگاری را شروع کردم، با یک مقنعه کج و یک مانتو به رنگ سربازی آن هم به اصطلاح مدل گونی توی خیابان ها راه می رفتم.

با اتوبوس و پای پیاده شهر را زیر پا می گذاشتم.

بعدها که مجله خودم را منتشر می کردم، چند تا ساک شوکرانِ تازه را مثل نانی که می ترسیدم بیات شود باید به کتابفروشی ها می رساندم.

تا شب چند بار به خانه می رفتم و به اندازه توانم مجله برمی داشتم تا پخش کنم.

یک بار یادم هست به خاطر پر بودن دستم از فاکتور و مجله همان یک بلیت اتوبوسم هم به هرحال از جیبم افتاده بود و گمش کردم، خب راستش پولم تمام بود و تنها کتابفروشی که ازش طلب داشتم دخلش خالی بود و نتوانست با من تسویه کند و من از انقلاب تا خانه که الان می دانم بیست کیلومتری می شد را با دلهره مزاحمت خیابانی پیاده رفتم و دیروقت به خانه رسیدم.

خیلی به خودم می بالیدم.

توی آینه خودم را دیدم.

سردبیر بیست و چند ساله ای که آخرین بلیت اتوبوسش را گم کرده بود، اما عزت نفسش را نه.