بغضی که با یک تماسِ ناخوانده ترکید/من همسرش هستم خانم؛ باقر شهید شد!

صدای بغضی که حالا ترکیده بود مرز تمام خطوط ارتباطی را درنوردید و از اصفهان تا اهواز یک نفس دوید تا بر قلبم چنگ بیندازد: من همسرش هستم خانم؛ باقر شهید شد! - خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی: کاغذ را روبه رویم گرفت و اشاره داد آن را بگیرم، نگاهی به سر تا بالای لیست انداختم و ناخودآگاه در تلاقی چشمانم با آخرین اسم و شماره تلفن غرق شدم: باقر مارانی، همرزم شهدای هویزه و از بازماندگان عملیات نصر، کتابی تحت عنوان ناگفته های هویزه نیز آماده رونمایی دارد.

وسایلم را جمع و جور کردم و از دفتر بیرون زدم، سوز دومین روز زمستان موزیانه در مویرگ هایم می خزید و گلبول های قرمزم در برابر افقِ فکری که در وجودم جاری شده بود دست به سینه ایستاده بودند! آفتابِ بی حوصله تازه حوالی 9 صبح یادش افتاده بود خمیازه بکشد؛ همانطور که با لرز در جست وجوی یک جای دنج، گلزار شهدا را مرور میکردم، آستین هایم را تا سر انگشتانم پایین آوردم و شماره را گرفتم، اما تکرار ممتد بوق، قلمم را هنوز سوار نشده، از تابِ ذوق انداخت.

برکت عطر کتاب فتح خون را درآوردم، برای هزارمین بار صفحه ها را تا رسیدن به آن جمله ی خونین ورق زدم: حُر آن کسی است که حقْ، اذن جان گرفتن را به خودِ او می سپارد و این اکرم الموت است: قتل در راه خدا؛ و مگر آزاده ی کرامت مند را جز این نیز مرگی سزاوار است؟ احرار ا�