آخ حسن یزدانی، نقره به تو نمی آید ...

حالا همه کارشناس شده ایم.

به شیوه کشتی گرفتن یزدانی، کوچ کردن مربیان، ضعف بدنسازی، فشار روانی بیش از حد روی شانه های پلنگ جویبار و .

ایراد می گیریم اما چیزی درست نمی شود.

- حتی اگر حق با ما باشد مدال طلا را به آمریکا بردند.

چه روز تلخی بود.

شکست پشت شکست.

عصرایران؛ احسان محمدی- دلم می خواهد بنویسم در ورزشی مثل کُشتی مساوی وجود ندارد، یک روز پیروز می شوی و یک روز شکست می خوری و نباید از شکست حسن یزدانی ناراحت باشیم، بهرحال مدال نقره المپیک هم ارزشمند است و آینده از مال اوست، باید به المپیک بعدی نگاه کرد و .

اما دروغ چرا! از لحظه ای که دیوید تیلور خم حسن را گرفت و او را روی زمین کوبید و مدال طلایی که کف دستش بود را قاپید شقیقه هایم درد می کند.

مدام آن چند ثانیه جلوی چشمم می آید و رنج می کشم.

با آن که یادم می آید چطور در فینال المپیک ریو وقتی از انور گدیف عقب بود و در هفت ثانیه آخر امتیاز ششم را گرفت و پیروز شد و طلا را به ایران آورد و ورزش قهرمانی همین است و .

همه این حرف ها را خودم بلدم اما از آن شب هایی است که لالایی بلدم اما خوابم نمی برد.

برخلاف جمع کثیری که تنها در خلال المپیک هوادار ورزشکاران می شوند و بعد از آن می روند پی زندگی شان، ورزش بخش بزرگی از زندگی من است.