هشدار دکتر محسن رنانی: کاری نکنیم که نسل جوان، یا مثل روح الله زم شود یا شبیه تتلو

اکنون برای روشنفکران و برای ما مردان، اگر نخواهیم مهاجرت کنیم و اگر نخواهیم دق کنیم، یک راه مانده است و آن اینکه برخیزیم و به زخم های ایران سلام کنیم.

- من علم را برای علم نمی خواهم.

اگر علم نتواند دردی از دردهای مردم کشورم را درمان کند به چه دردی می خورد؟ گرچه معتقدم نظام علم جهانی دارد رنج بشری را کاهش می دهد اما ما شده ایم نشخوارکننده علم جهانی و دانشگاه مان به کارخانه تولید مقاله های بازتولیدی تبدیل شده است تا مقامات مان هورا بکشند که ما رتبه چندم تولید علم در جهان را داریم.

من نمی خواهم در این تقلب مشارکت کنم.

حالا احساس می کنم کار روشنفکری نیز به پایان راه خود رسیده است.

از یک سو حکومت خودش را به نشنیدن زده است و فراتر از آن، روشنفکران و منتقدان را، هم در گفته های علنی شان و هم در پشت پرده، میکروب های اجتماعی و سیاسی می خوانند؛ از سوی دیگر مردم نیز دیگر چنان در زیر چرخ تورم، بیکاری، فساد و ریاکاری فرسوده شده اند که وقت، انرژی، حوصله و انگیزه شنیدن و همراهی با روشنفکران را ندارند.

حاصل آن رویکرد حکومت و این وضعیت جامعه، آن شده است که از این پس تنها دو قشر عقل و دل نسل جوان را خواهد ربود: براندازان و طنازان (سلبریتی ها).