برای آرتین/ من یک مادرم ،مشت گره می کنم از داغ آرتین!

من مادرم، یک مادر مسلمان ایرانی.

مشت گره می کنم از داغ آرتین.

صدا بلند می کنم به دادخواهی برای آرتین.

فریاد می کشم تا دنیا، درد آرتین را بشنود و چنگال خون چکان دشمنان، - گروه زندگی: مادرش چندهزاربار دست هایش را بوسیده؟ نمی دانم.

  پدرش چندصدبار با او کشتی گرفته و قهرمان من صدایش کرده؟ نمی دانم.

برادرش چندده بار با او قایم باشک بازی کرده؟ نمی دانم.

حالا دیگر مادرش نیست تا بگوید چندبار دست هایش را بوسیده.

حالا دیگر پدرش نیست تا پرچم ایران را روی دوش پسر قهرمانش بگذارد.

حالا دیگر برادرش نیست که سُک سُک کند.

همه شان برای همیشه از چشم های چهارساله آرتین، دریغ شده اند.

همه شان شهید شده اند.

*چشم هایش.

من مادرم.

می دانم خیلی از بچه ها وقتی از دیدن غریبه ای مضطرب یا خجالتی می شوند، چهره فرومی برند در آغوش مادرشان.

دیشب که آرتین روی تخت بیمارستان رو به دوربین خبرنگار گفت: داشتیم سوار ماشین می شدیم که تفنگ زدن و دیگر دلش نخواست حرف بزند، چشم های غمگینش را فرو برد میان ملحفه تخت بیمارستان.

چادر خونی مادرش هنوز کف حرم احمدبن موسی علیه السلام افتاده بود.

آرتین نمی دانست دیگر هرگز آغوش مادری نیست که به آن پناه ببرد.

*آرتین یادش خواهد ماند آرتین که به کلاس اول برود، در کتاب فارسی اش خواهد خواند: با این شود، از این روزها خواهد خواند.