باغ موزه اموات در اصفهان، از بابارکن الدین تا مشروطه خواه تبریز

به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از اصفهان، حوالی چهار بعد از ظهر بود که قدم زنان از کنار مقبره های تخت فولاد عبور کردم.

هنوز تابستان نشده اما هرم گرمای آفتاب زودتر خودش را رسانده است.

چند قدم مانده بود به مقبره بابارکن الدین.

گنبد فیروزه ای رنگش زیر نور خورشید، جلوه نمایی می کرد.

گونه هایم از گرمای هوا گل انداخته بود که رفتم داخل بقعه بابارکن الدین.

خنکای فضای درون بقعه،  خوشایند بود.

صدای زمزمه از بلندگوی مقبره به گوش می خورد.

زنی چادرش را کشیده روی صورتش، پایین مزار بابارکن الدین تسبیح به دست گرفته، عاجزانه دانه ها را یکی یکی رد می کرد.

فاتحه ای به روح بابارکن الدین فرستادم و نشستم یک گوشه به تماشای آدم ها.

کم کم بر تعداد مشتاقان و زائران بابارکن الدین افزوده می شد.

دور مزارش دیگر جایی برای نشستن نبود.

دختری نوجوان، چادرش را کشید روی سرش، زانوهایش را بغل گرفت، سرش را گذاشت روی زانوها.

یک دستش به مزار بابارکن الدین بود.

سرش را که بلند کرد، چشمان غرق در اشکش را دیدم.

  بیرون رفتم تا کمی حیاط مقبره را ببینم.

شدت آفتاب کم شده بود.

روی یکی از نیمکت ها نشستم.

فضا آنقدر آرامش بخش بود که کتاب همراهم را باز کردم و چند صفحه ای از آن را خواندم، کتاب از داستان ها می گفت، داستان های موثر در زندگی آدم ها.