روایتی از تاریخی ترین وداع

  او حضوری دائمی و نامحسوس بود این تصاویر را می بینم و زیر لب زمزمه می کنم: بی پدر شدیم.

بی پدر شدیم.

؛ به این فکر می کنم که از امروز خیلی از چیزها بدون امام(ره) معنایی نخواهد داشت، امام(ره) برای آن هایی که دوستش داشتند یک حضور دائمی و نامحسوس بود، حضوری نامحسوس که در لحظه به لحظه می شد بودنش را حس کرد.

کمی گذشت تا به خودم بیایم، تا بفهمم باید هرطور که هست خودم را به تهران برسانم اما انگار دیر به خودم جنبیده بودم و همه بلیط ها پر شده بود و با ماشین عزم رفتن کردیم؛ بلافاصله راه افتادیم و حوالی ساعت 5 بعد از ظهر بود که به تهران رسیدیم؛ در کل مسیر به این فکر می کردم که خدایا، روحت را به خودت سپردیم.

به تهران می رسیم؛ حال و هوای عجیبی بر خیابان ها حاکم است، هرکس با پیراهن مشکی گوشه ای از خیابان نشسته و همانطور که تصویر امام را در دست دارد اشک می ریزد.

  به استراحتگاه می رسیم و رادیو اعلام می کند قرار است فردا مراسم وداع با پیکر حضرت امام(ره) در مصلی برگزار شود؛ ظاهرا حاج احمد آقا پیشنهاد شروع تشییع از مصلی و استفاده از محفظه شیشه ای برای برقراری امکان وداع مردم با امام(ره) را داده و تاکید کرده که مایل نیستند پیکر فورا به خاک سپرده شود و بهتر است طوری برنامه ریزی شود که پیکر ایشان حدود 24 ساعت در جایی قرار بگیرد تا مردم بتوانند با ایشان