در امتداد درد؛ از نسل خرداد 68 تا نسل دی ماه 98

ما نسل اینطرف خرداد 68، تجربه نیم بند آن را داریم، 13 دی ماه 98، همان روزی بود که برای همیشه نبض مان کند شد و نفسمان تنگ، اگر برای سربازش اینچنین بی تاب شدیم، - خبرگزاری فارس کرمان/ آمنه شهریارپناه: چهاردهم خردادماه 68 روز تلخی بود، روز زخم خوردن قلب ها، روز رنج ها، دردها، بغض ها، اشک ها.

اصلا آن نیمه خرداد روز آه بود، روز سوزش چشم ها و گلوها، روز اضطراب و اندوه، روز زجر و مصیبت، روز فاجعه، روز سوگ، روز ماتم و روز عزا.

آن روز فقط روح خدا پرواز نکرد، قلب ها در کنارش از تپش ایستاد و نفس ها گرفته شد، وقتی مرادش می رود، مرید چه حالی دارد؟ خدا نکند معشوق از عاشق جدا شود، قلب هایشان با هم می روند، حتی اگر جسمشان از هم جدا شود.

ما نسل اینطرف خرداد 68، تجربه نیم بند آن را داریم، 13 دی ماه 98، همان روزی بود که برای همیشه نبض مان کند شد و نفسمان تنگ، اگر برای سربازش اینچنین بی تاب شدیم، با رفتن امام مان چه به سرمان می آمد؟ شاید همان حالی که عاشقانِ روح الله داشتند و مرگ را با چشمان خودشان دیدند.

حق هم داشتند، چطور می توانستند امامی را به خاک بسپارند که برایشان نور مطلق بود، ناجی بود، امید بود، او دستانشان را گرفت و از عمق تاریکی ها نجاتشان داد، به رستگاری نزدیک شان کرد و راه سعادت، پیروزی و خوشبختی را نشان شان داد.