دربانانِ خانه امام رضا (ع)

 تا سال ها فکر می کردم عاشقِ دور ضریح چرخیدن اند، در نزدیک ترین نقطه به کهکشان نور و با همان چوب پرهای سبز لطیف و معروف؛ و اوج دلبری شان هم حتما آنجاست که بزنند روی شانه های من و تو و بگویند حرکت کن و امام رضا (ع) را فقط برای خودشان نگه دارند! اما تو نگو این جماعت دل باخته، برای دربانی خانه محبوب است، که سر و دست می شکنند! و ما از سَر و سِر آن ها هیچ نمی دانیم.

حق هم داریم.

همیشه آن ها را از دور دیده ایم.

با لباس هایی ساده و مرتب سورمه ای و محاسنی بلند و نگاه هایی متواضع اما خوش خنده.

هر صحن و رواق حرم هم که گم می شدیم خیال مان راحت بود به بودن شان.

می دانستیم ایستاده اند تا سراغ هر کجا را بگیریم، با حوصله نشان مان بدهند.

اما هیچ کداممان، هیچ وقت، ازشان نپرسید: حاج آقا، چرا دربانی؟ هوا گرم و سرد می شود و سن و سالی از شما گذشته! دل به دریا زدن این بار اما دلِ سر به هوا را به دریا زدم.

سالن انتظار فرودگاه خلوت بود.

آمده بودند به پیشواز آدم هایی که شاید خیلی از آن ها حتی نیت زیارت را هم نداشتند ولی دربان های خانه امام رضا (ع) خوب بلد بودند چطور دل شان را هوایی کنند.

  گفتم جلو می روم و این بار به جای آدرس صحن انقلاب و رواق دارالحجه و مسجد بالاسر، سراغ قصه ی دل هایشان را می گیرم اما نم پس نمی دادند.