جمشید مظاهری، اصفهان را عاشقانه فهمید / افسوس که قدرش دانسته نشد

سخن از مردی است که در موطن خویش ماند، بسیار خواند، بی هیچ پیرایه و حاشیه و ادعا آیینه وار درس گفت، به کتاب و خواهندگان علم دل سپرد و سر خویش بگرفت و راه خود را رفت؛ - ایسنا/اصفهان سخن از مردی است که در موطن خویش ماند، بسیار خواند، بی هیچ پیرایه و حاشیه و ادعا آیینه وار درس گفت، به کتاب و خواهندگان علم دل سپرد و سر خویش بگرفت و راه خود را رفت؛ دم مسیحایی اش زنده کننده محافل علمی و دانشگاهی شهر بود و دانش و عشق سرشتی اش همچون خون تازه در شاهرگ خسته شهری کهن دوید که در مواجهه با دنیای مدرن در حال دگرگون شدن بود.

در یکی دیگر از سلسه نشست های هفتگی فصل سخن که چهارشنبه (14 تیرماه) و همزمان با روز قلم در کتابفروشی اردیبهشت جهاد دانشگاهی اصفهان برگزار شد، کتاب نامه سروشیار، یادنامه مرحوم استاد جمشید مظاهری ، ادیب، مورخ و اصفهان شناس برجسته، محور بررسی و گفت وگو قرار گرفت که به اهتمام علی اکبر احمدی دارانی و گلپر نصری در دو مجلد و با 72 مقاله علمی، اسفندماه 1401 از سوی نشر ادبیات قم منتشر شد.

شعر، درد و دل مردم در تاریخ ایران است مهدی کیوان، اصفهان شناس و تاریخ پژوه در ابتدای این نشست، گفت: مرحوم مظاهری پای سخنان بزرگانی که دوستشان داشت، می نشست؛ او شب ها در محضر بزرگانی چون مرحوم صمصام، یاوری، تاج و کسایی بود.