با سعدی در گلستان؛ حکایت چهارم: عاقبت گرگ زاده گرگ شود/ گرچه با آدمی بزرگ شود (+صدا)

درختی که اکنون گرفته ست پای به نیروی شخصی برآید ز جای و گر همچنان روزگاری هلی به گردونش از بیخ بر نگسلی سر چشمه شاید گرفتن به بیل چو پر شد نشاید گذشتن به پیل سخن بر این مقرر شد که یکی به تجسس ایشان بر گماشتند و فرصت نگاه می داشتند.

تا وقتی که بر سر قومی رانده بودند و مقام خالی مانده، تنی چند مردان واقعه دیده جنگ آزموده را بفرستادند تا در شعب جبل پنهان شدند.

شبانگاهی که دزدان باز آمدند، سفر کرده و غارت آورده، سلاح از تن بگشادند و رخت و غنیمت بنهادند.

نخستین دشمنی که بر سر ایشان تاختن آورد خواب بود.

چندان که پاسی از شب در گذشت، قرص خورشید در سیاهی شد یونس اندر دهان ماهی شد مردان دلاور از کمین به در جستند و دست یکان یکان بر کتف بستند و بامدادان به درگاه ملک حاضر آوردند.

همه را به کشتن اشارت فرمود.

اتفاقاً در آن میان جوانی بود میوه عنفوان شبابش نو رسیده و سبزه گلستان عذارش نو دمیده.

یکی از وزرا پای تخت ملک را بوسه داد و روی شفاعت بر زمین نهاد و گفت: این پسر هنوز از باغ زندگانی بر نخورده و از ریعان جوانی تمتع نیافته.

توقّع به کرم و اخلاق خداوندیست که به بخشیدن خون او بر بنده منت نهد.

ملک روی از این سخن در هم کشید و موافق رای بلندش نیامد و گفت: پرتو نیکان نگیرد هر که بنیادش بد است تربیت نا اهل را چون گردکان بر گنبد است نسل فساد اینان منقطع