روزی روزگاری «تالاب صالحیه»

خبرگزاری فارس البرز_طیبه جواهری؛  زمان زیادی است که دور هم جمع نشدیم، از آخرین بار حدود 2 سال می گذرد، بچه ها اهل رفتن و نیامدند نبودند، هرسال جمع ما جمع بود، زمان کوچ، از دور و نزدیک می آمدند؛ قرارمان هم همین بود نه چیزی بیشتر و نه کمتر!   این ها حرف دل تالاب بود که همچون مادری، نگران فرزند، در انتظار پرندگانی است که زمان زیادی از پرکشیدن آن ها می گذرد؛ خبرهایی هم که باد به گوش او رسانده خوشایند نیست، یک بار بهانه کم آبی تالاب خانم یک بار دیگر سرازیر شدن فاضلاب شهری به دل آن باعث می شد که کولباری از ناامیدی به قلب مادر هجوم بیاورد که نکند دیگر بچه ها را نبینم.

! باد خبر آورده بود که پلیکان های سفید و لک لک های سیاه امسال هم به دیدار مادر نمی آیند، گویی که گرد و غبار چشمانشان را آزار می دهد و خستگی سفر در جانشان می ماند.

  رفیق های که در بازی روزگار نیمه رها رفتند تالاب با شنیدن این خبر اندوهگین تر شد؛ در حالی که اشک می ریخت و از حجم آن کاسته می شد، شیون کنان می گفت: داستان دوری از جگرگوشه هایم تکراری است، یک روز دُرنا از اینجا پر زد و بازنگشت حالا نوبت لک لک سیاه و پلیکان سفید است.

این ها رفیق نیمه راه نبودند، روزگار شرایط را برایم اینگونه رقم زد.