«غاده»، عروسِ لبنانی «چمرانِ» ایرانی

غاده باورش نمی شد.

حرف هایش را داشت از دهان چمران می شنید.

چمران سرش را پایین انداخت تا به کنجکاوی غاده پایان بدهد: «هرچه نوشته اید خوانده ام و دورادور با روحتان پرواز کرده ام.

- خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی: دختر نازپرورده ی خاندان معروف جابر در لبنان بود اما برخلاف دختران هم سن و سالش دنبال نور می گشت.

نوری که آن را در تجملاتِ دنیایی که پدرش برایشان ساخته بود نمی دید و تشنه ی درکش بود.

پدر غاده، تاجر مرورارید بود؛ از آفریقا تا ژاپن و از آنجا تا هر کجای دنیا.

او پول درمی آورد و آن ها می توانستند هر طور که دل شان می خواست خرج کنند اما این ولخرجی ها، غاده را راضی نمی کرد.

شب ها، بی سر و صدا، در بالکن خانه ی دو طبقه شان در صور که رو به امواج سرکش دریای مدیترانه بود می نشست و ساعت ها با اشک هایی که روی ورق هایش می چکید از جنگ می نوشت.

فردایش هم این نوشته ها که یا شعر بود یا مقاله، در روزنامه ها چاپ می شد.

شاعر بود و خبرنگار.

یک کتاب چاپ شده هم داشت و قلم از دستش نمی افتاد.

چون این تنها سلاحش برای جنگیدنِ با جنگ بود! جنگی که یک طرفش اسراییل و دشمن های داخلی ایستاده بودند و آن طرفش چمران؛ مردی که از او هیچ نمی دانست جز اسمش اما تصورش از او، جنگنجوی خشنی بود که بخشی از این جنگ بود و لااقل تا آن روز، نمی توانست دوستش داشته باشد.