اینجا به عشق علی (ع) یَزله می روند

برای بیداری زمینِ خواب رفته باید یَزله رفت.

باید یزله رفت و به یادش آورد که در روزگاری نه آن چنان دور، بر دامنش چه گذشته.

باید زمین را از شانه هایش گرفت و تکانش داد و گفت: یادت هست؟ نعلین محمد (ص) و علی (ع)؟ حجه الوداع؟ و دستی که تا بالای سر رسول الله (ص) بالا رفت؟ باید زمین را بیدار کرد و این جز به یزله میسر نیست.

می دانی یزله چیست؟ پای کوفتن حماسی مردان عاشق بر زمین.

با تمام جان و دل شان تا این گونه محبت شان را به محبوبی چون علی (ع) نشان بدهند و بگویند دوستش دارند.

شب از نیمه گذشته و گردوخاک از زمین بلند شده اما همچنان یزله می روند؛ خستگی ناپذیر، مصمم و بااصالت.

دشداشه ها روی قوزک پاهایشان بالا و پایین می رود و زمزمه ی لب هایشان انته الشیخ النه و غیرک لا ست.

یعنی علی (ع) شیخ ماست.

آقای ما.

سرور ما.

و عظمت این مفهوم را کسی جز مردمان سرزمین نخل و آفتاب نمی دانَد؛ آن هایی که بزرگی شان را در برابر بزرگی علی (ع) و آل علی، ذره ای از انبوه شرافت این خاندان هم به حساب نمی آورند.

مردمی که اگر نام حیدر آمد، شیخ و شباب شان به حرمت این اسم، یکی می شوند و برای امیرالمؤمنین یزله می روند؛ آن هم با افتخاری که پشت بندش لقبِ شیعه ی مولا ست.