روشنفکران دینی در غربت غرب

برخورداری از زیست جهان مدرن، شرط لازم برای تداوم هر گونه دینداریِ نوگرایانه در ایران آینده است.

تحقق چنین زیست جهانی، با غور کردن بی پایان در آرای غزالی و مولوی و پمپاژ مداوم این آرا در ذهن مخاطبان جوان، - ناممکن است.

دیندارِ نوگرا، کسی است که جهان شخصی اش حقیقتا مدرن شده و به همین دلیل در غرب احساس غربت نمی کند.

عصر ایران؛ هومان دوراندیش - چند سال قبل، یکی از دوستداران جریان روشنفکری دینی که در پاریس زندگی می کرد و با روشنفکران دینی مقیم یا میهمان این شهر خوشایند کم وبیش حشر و نشر داشت، در گفت وگویی در وصف یکی از روشنفکران دینی می گفت که این بزرگوار وقتی به پاریس می آید، تقریباً به هیچ جای و هیچ کجای پاریس علاقه ای نشان نمی دهد مگر به قهوه خانه های عربی.

یعنی این روشنفکر دینی محترم، نه به تماشای موزه لوور علاقه دارد، نه به حضور در میدان های باستیل و شارل دوگل، نه به قدم زدن در خیابان شیک و شاد شانزلیزه، نه دل دادن به رود دل انگیز سن، نه تفرج در محله مون پارناس با کافه های مشهورش، نه باغ لوکزامبورگ، نه گورستان پرلاشز، نه کلیسای نوتردام، نه کافه دولاپه، نه کافه فلور، نه طاق پیروزی (یا همان دروازه پاریس)، نه سالن های اپرا و تئاتر و کنسرت و نه رستوران ها و کافه هایی که میزهایشان در پیاده روها، شهر را به بوی زندگی آغشته اند.