یا مرتضی علی پسری داشتی چه شد؟

راهی شدنم قصه ای دارد مفصل اما اینکه ظهر عاشورا به وقت عراق در نجف باشم فقط همین را برایم ثابت می کند که رفیق زیارت نه به قسمت است و نه به همت، به دعوت است.

به دعوت.

با بغضی در گلو و قطرات اشکی که روی پیراهن مشکی رد انداخته همراه تعدادی زائر اولی راهی عتباتم.

زمان به خودی خود روی دور تند است.

امان از تکنولوژی که بر این تندی هم اضافه می کند.

شاید اگر این سفر را زمینی و با اتوبوس طی می کردم، اینکه دارد چه اتفاقی می افتد راحت تر برایم قابل هضم بود اما هواپیما اجازه تفکر نمی دهد.

به چشم بر هم زدنی خودم را در فرودگاه نجف میبینم.

آفتاب دقیقاً در وسط آسمان است و هوا به شدت گرم.

باصدای صلوات زائرین به خودم می قبولانم که الان در شهر مولایم امیرالمؤمنین علی علیه السلام هستم.

برنامه این است که اول به زیارت مولا برویم.

صف طولانی از زوار پشت گیت های خروجی دیده می شوند که عمدتاً ایرانی هستند.

با ثبت مهر ورود روی گذرنامه سوار بر مینی بوس می شوند راهی حرم مولا.

هوا آنقدر گرم است که درجه آخر کولر خودرو هم نمی تواند فضای داخل ماشین را خنک کند.

اما همین نسیم نسبتاً خنک داخل خودرو کافی است که یکی بگوید کاش این نسیم خنک در ظهر عاشورا به صورت اباعبدالله می خورد.