یا لثاراتِ زخم های معطر

 دوباره محرم.

دوباره کتیبه های مشکیِ یا لثاراتِ زخم های معطر.

دوباره گوشه مجلس، چای روضه، دخیل به چوب منبر! دوباره ریشه دواندن دردی به امتداد رد خون گلوی اصغر.

دوباره شعر گفتن.

دوباره شکفتن.

دوباره توی صحن حرم ایستادن و قسم دادن به داغ قلب مادر اکبر.

و آه از صبر چشم هایی که دنبال دست شمر می گشت، و آه از بریدن گلوی نور زیر تیزی خنجر.

قلم و کاغذم را کنار می گذارم.

قافیه در عزای خون آلود این خاندان، خودش را باخته.

کلمات را سر دست گرفته ام و نمی دانم باید کجای کاغذ پیاده شان کنم که حق مطلب خون ادا شود.

  محل قرائت اذن دخول به روضه منوره   صحن به صحن و رواق به رواق، سیاه پوش است و کتیبه ها، بی صدا، فریادند.

دست از پا درازتر روبه روی درِ خانه ی دختری از آستان استقامت ایستاده ام و نمی دانم اذن دخول را چطور بخوانم که مرا شریک غم عزای هزار ساله شان بداند؛ عزایی که دیگ ها و پرچم هایش جمع نخواهد شد مگر تا زمانی که حضرت منتقم بیاید و فریادش عالم گیر شود: أنا الطالبُ بدمِ المقتول بکربلاء     و آه از شیرینی فرا رسیدن روزِ لبیک گفتن به اینچنین فریادی که ما را هنوز لیاقت شنیدنش نیست.

زینب کربلای ایران خواندن اذن دخول را تمام می کنم و دست بر سینه می گذارم برای عرض ادب اما خودم که خوب می دانم چقدر از خود بی خودم.