خجالت مهتاب از شهادت نورِ عالم تاب

مهتاب هم انتظار باران را می کشید.

شرمش می آمد از تابیدن.

می خواست چاره ای باشد و نورش را از زمین دریغ کند در این وانفسای بی حسینی .

الله اکبر از این تسبیح خلقت خدا.

- خبرگزاری فارس - فاطمه احمدی، شب فرا رسیده و ماه گاهی خودش را از خجالت زیر ابرهای آسمان رشت پنهان می کند.

گاهی سر برمی آورد و یواشکی زمینِ خدا را می نگرد.

کنجکاو است ببیند چه می شود در این شامِ شهادت.

غم حسین(ع) تمام شدنی نیست.

قرار بر گریستن آسمان است.

2 روز پیش بود که در وسط گرمای شرجی رشت، یکدفعه بغض آسمان ترکید و ابرها گریستند.

گویی از شب هشتم می ترسیدند.

طاقت دیدن غم پدری را نداشتند که جدایی از فرزند یادآور جدایی جدش رسول خدا می شد.

علی اکبر همزاد پیامبر بود انگار، شبیه ترین فرد از این خاندان اطهر به مونس خدای کریم.

فکر می کردم آسمان از این غم ببارد تا روز آخر.

اما گویی خدا می خواست با نماز ظهر عاشورا.

کربلا را یادمان بیندازد: کَربُ و بَلا را .

مهتاب هم انتظار باران را می کشید.

شرمش می آمد از تابیدن.

می خواست چاره ای باشد و نورش را از زمین دریغ کند در این وانفسای بی حسینی .

الله اکبر از این تسبیح خلقت خدا.

گاهی گمان می کنم دینداری ما به اندازه این اجرام آسمانی هم نیست.