با سعدی در گلستان؛ حکایت پنجم: بمیر تا برهی ای حسود کاین رنجی است/ که از مشقت آن جز به مرگ نتوان رَست (+صدا)

بنا بر روال هفته های گذشته حکایتی از گلستان سعدی را در عصر ایران باز می خوانیم.

گلستان خوانی هم نگاه و حکمت سعدی را می آموزد و هم تمرین خوبی برای سخن وری است.

-   فی الجمله مقبول نظر سلطان آمد که جمال صورت و معنی داشت و خردمندان گفته اند توان گری به هنر است نه به مال.

و بزرگی به عقل نه به سال.

ابنای جنس او بر منصب او حسد بردند و به خیانتی متهم کردند و در کشتن او سعی بی فایده نمودند.

دشمن چه زند چو مهربان باشد دوست؟  مَلِک پرسید که موجب خصمیِ اینان در حق تو چیست؟ گفت: در سایه دولت خداوندی دام مُلکُه همگنان را راضی کردم مگر حسود را که راضی نمی شود الاّ به زوال نعمت من.

و اقبال و دولت خداوند باد.

  توانم آن که نیازارم اندرون کسی حسود را چه کنم؟ کو ز خود به رنج در است   بمیر تا برهی ای حسود کاین رنجی است که از مشقت آن جز به مرگ نتوان رَست   شوربختان به آرزو خواهند مقبلان را زوال نعمت و جاه   گر نبیند به روز شپّره چشم چشمه آفتاب را چه گناه   راست خواهی هزار چشم چنان کور بهتر که آفتاب سیاه