اگر خبرنگار بمانی تنها می شوی...!

ما تنهاییم زیرا که عده ای در جوامع کم تر توسعه یافته وغیر شفاف بر این باورند، ضرر آزادی یک روزنامه نگار، بیش از سودش است.

  - عصر ایران؛ سجاد بهزادی کلام نخست:روز خبرنگار را به جامعه رسانه ای کشور و خبرنگاران پر تلاش میهنم تبریک می گویم.

هر کدام از ما به گونه ای عاشق نوشتن شدیم.

پدرم و ساک دستی اش را هرگز فراموش نمی کنم.

او اقماری کار شرکت نفت بود و هر دو هفته یک بار، با پرواز به محل کار می رفت وبعد از دو هفته کار در یکی از جزائر نفتی ایران، به خانه برمی گشت.

دانش پدر فنی بود و سواد مکتبی داشت.

در مسیر پرواز، روزنامه خودش و دیگر همکارش را در ساک دستی کوچکی می گذاشت و هنگام برگشتن برای من می آورد.

30 سال پیش به زحمت نسخه های تازه روزنامه در محل زندگی من پیدا می شد؛ اما پدر روزنامه را داغ داغ به دست من می رساند.

آن زمان 17 سال سن داشتم.

آرام آرام ، عاشق خواندن ، نوشتن و کار روزنامه نگاری شده بودم.

بوی کاغذ روزنامه و تمرکز بر نوشتن واژه ها، دیوانه ام کرده بود.

در رسانه های استانم قلم می زدم و دغدغه های اجتماعی ام را می نوشتم.

 پدر این را فهمیده بود و نگران آینده من بود.

مدام از من می پرسید کار و بارت چیست و من در جواب می گفتم پدر جان، خبرنگارم.