یک شب گردی بودار در کرمانشاه!

هنوز متوجه ما نشده، بازهم نزدیکتر می رویم، این بار که سربلند می کند و چشم در چشم می شویم وحشت زده گونی بزرگ و کهنه اش را روی دوش انداخته و به سرعت از ما دور می شود.

- دنبالش می رویم، با حال و روزی که دارد نمی تواند زیاد از ما دور شود، سد راهش که می شویم سرگردان دنبال راه فراری است، اما همین که اطمینان می دهیم با او و محموله ارزشمندش! کاری نداریم قدری آرام می گیرد.

سر به زیر انداخته و نگاهمان نمی کند، نزدیکش می شوم و می پرسم روزی چند کیلو از اینها جمع می کنی.

با احتیاط حرف می زند، انگار هنوز اعتماد ندارد، گونی اش را سفت تر می چسبد و با صدای آرامی می گوید: 10 کیلو، 15 کیلو .

قیمت محموله اش را می پرسم، هنوز هم نگاهم نمی کند و آرام می گوید: کیلویی 5 تومن نگاهی به سرتاپایش می اندازم و می گویم همه اش خرج مواد می شود، این بار با سرافکندگی بیشتری فقط سری به نشانه تایید برایم تکان می دهد.

می گویم روزی چند ساعت باید بگردی این 15 کیلو را جمع کنی، با بی رمقی می گوید: هفت، هشت ساعت و از مقصد محموله اش که می پرسم، خیلی خلاصه می گوید: می برم جعفرآباد .

با آن گونی بزرگ و سنگین روی دوشش که لحظه ای هم رهایش نمی کند نمی توانم بیشتر معطلش کنم و برای همین می گذارم به کارش ادامه دهد.