پابه پای زوار اربعین حسینی از دیارِ میرزا کوچک

گوشِ دلم پژواکِ صدای میرزا یونس را از لابلای جنگل های هیرکانی می شنید، گویی آقا یونس استادسرایی داشت سلامش را می سپرد به ما که به مولایش برسانیم.

- خبرگزاری فارس-رشت، فاطمه احمدی؛ چیزی به وصال عشق نمانده، همه رفته و ما مانده ایم.

باز هم زوار حسین را بدرقه می کنیم و التماس دعا و چشم انتظاری… دل در دل جامانده ها نیست اینجا.

  حالا پس از سال ها از دور سلام دادن نوبت منِ جامانده بود که در دیار عشق قدم بگذارم، تا قبل از اینکه مجوزش را بگیرم، تا پیش از اینکه درب خانه را ببندم و راه بیفتم، باورم نبود که من هم جزیی از این رزمایش حسینی ام.

  حالا با دلی مضطرب و پرهیجان از غایتِ این مسیرِ الهی به راه افتاده بودم و برای تک تک جاماندگان از ابتدای مسیر دعا می خواندم.

نگاهم به کوهستان های شمال بود و حواسم پیِ پدر و مادری که آرزوی این مسیر را داشتند.

دلم پیِ دوستانی بود که محتاج دعا بودند و پایِ دلم آرزومندِ خاکِ نینوا… مغزم پر از فکر و خیال بود و قلبم، آخ قلبم از حالا در خانه پدری می تپید… دارم فکر می کنم دختری که پس از این همه سال برسد به ایوانِ طلای بابا چگونه او را در آغوش می کشد؟ چگونه ترکش می کند و قدم به قدم به پسرانِ بابا علی سلام می کند، اصلا عباس (ع) اذن دخول می دهد به صحن و سرای مولایش حسین؟  حالا که راه افتاده ام و چشمانم تابلوی خروجی �