احیای فرهنگ عاشورا زیر سقف خانه های بندگی

خبرگزاری فارس- تبریز، معصومه درخشان: خانه همان خانه است و همسایه ها همان همسایه هایی که هر روز می بینیم، لبخند می زنیم، سلام و احوال ‍پرسی کرده و همدیگر را به خدا می سپاریم.

ولی وقتی پرچم عزای حسین( ع) بر سر در آن خانه نصب می شود دیگر همان خانه نیست، آنجا تکیه حسین ( ع) است و همسایه ها می شوند عزاداران حسین( ع).

 خانه ای که با پرچم های عزا سیاهپوش شده می شود روضه سیدالشهداء.

مثل غذای هیات که عطر و طعمش با همه غذاهای عالم فرق دارد، تفاوت عطر و طعم چای روضه هم با تمام چایی های که خورده ایم از زمین تا آسمان است و چه آرامشی دارد خانه ای که صدای روضه حسین( ع) به گوش می رسد.

می توانیم کربلا را با روضه خانگی به خانه هایمان بیاوریم، کم کم نیستند خانه های باصفایی که صفای وجودشان از کرم و عنایت حسین( ع) است.

 برای برگزاری روضه فقط دل شکسته، چشم اشکبار و اخلاص نیاز است.

وقتی با دل شکسته و از ته دل حسین( ع) را صدا می زنیم خودش خریدار اشک چشم هایمان است.

روضه های خانگی بی ریا و مخلصانه هستند، دست دلمان را می گیرند و می برند به آن قدیم ترها، به روزهایی که یک سال منتظر می شدیم تا محرم بیاید و همراه مادرمان به مجلسه روضه و مرثیه برویم، آنجا که داغ دل زینب( س) با سوز و گداز زمزمه می شد و خبری از هیات های بزرگ نبود.