پوریا رحیمی سام و حکایت وسوسه ای برای «بعد از رفتن»

بازیگر فیلم سینمایی «بعد از رفتن» معتقد است که این اثر یک درام روانشناختی به حساب می آید که در چنین فضا و قصه ای اهمیت بازی ها بیشتر از شکل برونگرایی و شلوغ کاری های مرسوم بازیگری معطوف به عواطف، - بازیگر فیلم سینمایی بعد از رفتن معتقد است که این اثر یک درام روانشناختی به حساب می آید که در چنین فضا و قصه ای اهمیت بازی ها بیشتر از شکل برونگرایی و شلوغ کاری های مرسوم بازیگری معطوف به عواطف، احساسات و انگیزه های درونی کاراکتر می شود.

پوریا رحیمی سام در گفتگویی با ایسنا با اشاره به اینکه در تمام این سال ها بیش از اینکه گزیده کاری یا پُرکاری برایش اولویت باشد، تلاشش بر این بوده است تا بر اساس معیارها و میزان سوادی که دارد، کار خوب را از کار غیرخوب، تمییز دهد و بر این اساس پیش برود، مطرح کرد: در این سال ها پیش آمده است که بیش از یک فیلم سینمایی کار کردم و همزمان مشغول تئاتر هم بوده ام.

وی در پاسخ به این پرسش که گزیده کار بودن ایشان به پیشینه تئاتری اش باز می گردد یا نه، گفت: اگر پیشینه تئاتری به این معنا باشد که بازیگر را برای آموزه های بهتر بازیگری تربیت کند، شاید در انتخاب هایم موثر بوده باشد اما نه لزوما.

در حقیقت من بهترین فیلمنامه ها و متناسب ترین نقش ها با خود را بر اساس معیارهای فکری و اعتقادی انتخاب می کنم.