توصیه یک جامعه شناس به اساتید اخراجی: آبادی باشید که روبه روی ویرانه لبخند می زند! رنج ها را در خود مدفون نکنید؛ به نوشتار درآورید، کلمات شفابخش اند

جامعه شناس خطاب به اساتیدی که اخیرا از دانشگاه ها اخراج شدند، نوشت: من درباره سرنوشت تلخ و رنج های خودم از بیرون رانده شدن از دانشگاه تهران هرگز ننوشتم.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازجماران؛ عباس کاظمی- جامعه شناس در بیان فردا نوشت: نمی دانم در این لحظات رنج آلود چه بنویسم.

این روزها هربار که می نویسم، مطلب را نیمه کاره رها می کنم.

درواقع، مدت هاست که نمی توانم نوشتاری را به سرانجام برسانم، شبیه بنایی نیمه کاره شده ام که به حال خود رها شده اما وانمود می کند که اوضاع عادی است و کارها در حالِ انجام: دست وپازدن برای دوری از ویرانه شدن! من درباره سرنوشت تلخ و رنج های خودم از بیرون رانده شدن از دانشگاه تهران هرگز ننوشتم.

آن زمان با خودم گفتم تجربه من چه اهمیتی دارد وقتی که این همه آدم هستند که صدایشان در ویرانه های زندگی مدفون شده است؛ اما اکنون که هرروز صدای لرزان هریک از همکارانِ در معرض تهدید به اخراج یا اخراج شده را می شنوم ، نظرم تغییر کرد.

برخی همکارانم با دیدن نشانه های اخراج، به امیدِ ماندن، در لاک خود فرورفتند، سکوتی سرد همراه با درد، رنج و اضطراب را تحمل می کنند، و اغلب آنهایی که اخراج شدند صدایی ندارند! حتی ممکن است هیچ گاه نامشان در رسانه ها آورده نشود.