زیارتت مبارک آقای شهید!

 کربلا آزاد نبود! هیچ کس نمی توانست برود زیارت.

بین عاشق ها و معشوقی به بزرگی امام حسین (ع)، هزار کیلومتر فاصله افتاده بود.

تن ها در تب می سوخت و دل ها ملتهب بود.

جان ها آرام و قرار نداشت.

دیده اید عزیزتان شهر دیگری باشد و شما اینجا؟ دیده اید درد فراقش چطور تیر می کشد؟ انگار که گم شده ای، گم کرده ای، انگار که این دنیای به این بزرگی شده قد سر سوزن و به تو می گویند از همان روزنه کوچک نفس ات را بکش! سینه ات تنگ می شود.

سینه قربانعلی شرف خانلو تنگ می شود.

استخوان ها گلویش را فشار می دهند.

دوست دارد فریاد بکشد اما خفه است! مثل دیوانه ها خودش را برای رسیدن به محبوب، به در و دیوار می زند و نمی شود.

گریه می کند و راه چاره ای نیست.

مگر می تواند دل بکند وقتی که عشقِ به این خاندان را توی قنداق و از سینه مادرش نوشیده ؟ قربانعلی تا قبل از شهادت فقط سه بار توانست پسر چند ماهه اش را ببیند    دور خودش می چرخد.

خسته شده.

ولی می چرخد.

می چرخد تا شاید طواف، قسمتش شود اما راهی که برای رسیدن به محبوب، باز باشد، نیست.

با دلی شکسته، اسلحه اش را برمی دارد.

اما نه برای کشتن.

و نه حتی کشته شدن.

او فقط می خواهی دفاع کند.

از خودش و خاکش و ناموسش، در برابر گرگ های بعثیِ  سر گردنه.