این پدر و مادرها برکت زندگی اند

عکس های قدیمی با قاب های چوبی کهنه را از نظر می گذراندو خاطرات شیرین کودکی فرزندانش را مرور می کند و تو در کنار این همه زیبایی با خودت فکر می کنی در روزگار سالمندی آیا مهربانی نگاه و آغوشی امن خواهد بود تا مرهم تنهایی هایت شود؟ - گروه زندگی_ هانیه ناصری: در را که باز می کند چشم های منتظرش دودو می زند.

شنیدن صدای نفس های به شماره افتاده او سخت نیست.

با این که خانه اش کوچک است اما انتظار آن چنان امانش را بریده و چشمانش را به در خشک کرده است که تا صدای زنگ در را می شنود از هیجان قلبش تندتند می زند.

مثل روزهایی که بچه ها متولد می شدند و انتظاری 9 ماهه پایان می یافت.

مثل روزهای دبستان که چشم به راه آمدنشان می نشست تا آنها را در آغوش بگیرد، غرو لندهایشان از درس و مدرسه، معلم ها و همکلاسی ها رابشنود و با هم بر سر سفره ای رنگین اما بی ریا بنشینند.

مثل شوق لحظه عروس و داماد شدنشان.

و مثل تک تک روزهای بزرگ شدن فرزندانش.

یادش بخیر روزهایی که طراوت این دستها از گلبرگهای گل سرخ هم بیشتر بود.

*آخر هفته ای که برای مادر یک دنیا می ارزد آهسته راه می رود، با عصایی که چندسالی است یکی از بچه ها برایش هدیه آورده است؛ هدیه ای که به جان او بند است.

نه برای نیازی که به همراهی اش دارد بلکه تنها برای آن که تحفه ای از جگرگوشه اوست.