جای خالی مامان مدرسه

روزهای کودکی یادآور خاطرات تلخ و شیرین برای همه دهه شصتی ها است، خاطراتی که هر چقدر هم کهنه و فرسوده شوند از بین نمی روند.

در میان برگ های خاطرات دوران کودکی شخصیت های به یاد ماندنی می درخشند.

- آدم هایی بی نام و نشان که با تأثیرگذاری خود بر زندگی افراد همیشه در اذهان باقی می مانند.

یکی از این افراد بابا یا مامان مدرسه بود.

مامان صبح خیلی زود در حیاط مدرسه را باز می کرد، همه جا را آب و جارو می کرد و با کلی زحمت مدرسه را برای یک روز کاری آماده می کرد و حواسش کامل به ورودی مدرسه بود، بچه ها یکی یکی می آمدند و هر کدام سعی می کردند با او سلام و احوال پرسی کنند، چون مامان شاداب بود و به بچه ها انرژی می داد به مدیر و ناظم و معلم ها احترام خاصی می گذاشت و با این کار احترام به بزرگترها را به بچه ها می آموخت.

گرما و سرمای کلاس ها برای مامان مهم بود، او فقط نظافت نمی کرد، به هر حال او نقش برجسته ای داشت، پذیرایی از دبیران و ارباب رجوع را نیز او انجام می داد، با همه وجودم از تماشای خدمات مامان حتی بردن یک استکان چای تمیز به دفتر معلمان لذت می بردم.

وقتی دیر به مدرسه می آمدیم بعضی وقت ها مامان وساطت می کرد تا یک بار دیگر هم به کلاس راهمان بدهند.