نابینایی که شگفتی ساز شد؛ از نابیناییِ مطلق تا استادیِ دانشگاه

خبرگزاری فارس- مریم آقانوری؛ تا 8-9 سالگی به مدرسه عادی می رفت.

در کنار دوستانش، با 30-40 تا دانش آموز دیگر در یک کلاس درس می خواند و مثل همان ها با چشم های مشکی اش به تخته و دهان معلم زُل می زد.

تا وقتی که روشنایی چشمانش را آب سیاه(گلوکوم) گرفت.

دامنه دید چشم هایش هر روز کمتر می شد و تصاویر هر روز تاریک تر.

مدرسه استثنایی و یادگرفتن خط بریل پیشنهاد معلم به مادرش بود؛ چاره ای هم جز پذیرفتن نبود.

  از همان موقع انگار شروع کرد به ساختن یک آدم جدید برای ورود به دنیایی دیگر.

دنیایی که نور و رنگ نداشت؛ جز یک رنگ؛ آنهم سیاهی مطلق.

فقط 13- 12 سالش بود که چشم هایش عطای دنیای هزار رنگ را به لقایش بخشید؛ برای همیشه تاریکی را به نور ترجیح داد و نابینا شد.

12 سالگی شد آغاز زندگی جدید علی خدایاری در دنیای تاریکی.

به قول خودش شد تولدی دوباره و آغاز زندگی نابینایی.

   اراده بینا به جای چشمان نابینا   علی خدایاری را از سال ها قبل می شناسم.

جوانی از یک خانواده معمولی در فردیس که انگار بینایی اش در چشمانش نبود.

در اراده ای بود که نشدن برایش معنا نداشت.

از همان سال های 94-95 که دبیر هیات ورزش های نابینایان استان البرز و عضو تیم گلبال استان بود، می شناسمش.