با تو هستم! ای وطن...

آستانه پاییز، آسمان تبریز دست آدم را می گیرد و می آورد تا زیر سایبان روشن گلزاری که سراسر لاله است.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از تبریز _ فرینوش اکبرزاده،گلزاری با صدها پرچم سبز و سپید و سرخ آراسته شده و در ردیف هایی منظم، صدها نگاه خندان خفته اند.

گلزاری که خانه امن ماست؛ گلزار شهدا.

* اندک اندک جمع مستان می رسند  طنین زنگ مهر در مدارس کوچک و بزرگ، در شهر و روستاهای دور و نزدیک، با مهر و آرامش به صدا در می آید و مدرسه را به مامن کودکان ایران زمین تبدیل می کند.

مهر نزدیک و این روزها، راهی شدن هزاران غنچه نورسته به سمت مدرسه هاشان به منظره ای با ضرب آهنگ مستمر تبدیل شده؛ تصویری که در سال هایی نه چندان دور هم رقم می خورد، منتها با یک مقصد دیگر: جبهه.

اندک اندک جمع مستان می رسند / اندک اندک می پرستان می رسند و این تصویر جمع شدن جوانان برای اعزام به جبهه ها، برای دفاع از میهن چقدر شبیه است که جمع شدن کودکان امروز برای رفتن به مدرسه، برای آموختن به خاطر میهن.

  شاید برای من و ما، کسانی که در دهه 60 کودکی خردسال بوده و حتی به مدرسه هم نمی رفتیم، گفتن از جنگ و جبهه و دفاع، کمی غریب باشد.

اما ما فرزندان این سرزمینیم، فرزندانی که قدرشناسی را از بزرگ ترهایمان یاد گرفتیم؛ بزرگ ترهایی که در کنار عکس خندان خیلی هاشان، نواری مشکی و پرچمی کوچک نها�