مولانا و تقوا و بخت

 در ایران باستان به اسطرلاب می گفتند استاره یاب.

ایرانیان مسلمان هم برای اسطرلاب نام های دیگری در آستین داشتند از قبیل جام جم، جام جهان نما، - آینه جم.

حافظ هم که می گوید عکس روی تو چو در آینه جام افتاد ، نیم نگاهی به همین اسطرلاب دارد.

عصر ایران؛ شیرو ستمدیده - مولانا در مقاله دوم فیه ما فیه آورده است:   آدمی اسطرلابِ حق است؛ اما منجمی باید که اسطرلاب را بداند.

تره فروش یا بقال اگرچه اسطرلاب دارد اما از آن چه فایده گیرد و به آن اسطرلاب چه داند احوال فلک را و دوران او را و برج ها را و تاثیرات آن را و انقلاب را الی غیر ذلک؟ پس اسطرلاب در حق منجم سودمند است که من عرف نفسه فقد عرف ربه.

همچنان که این اسطرلابِ مسین آینه افلاک است، وجود آدمی - که و لقد کرمنا بنی آدم - اسطرلاب حق است.

چون او را حق تعالی به خود عالِم و دانا و آشنا کرده باشد، از اسطرلاب وجود خود تجلی حق را و جمال بی چون را دم به دم و لمحه به لمحه می بیند و هرگز آن جمال از این آینه خالی نباشد.

حق را عز و جل بندگانند که ایشان خود را به حکمت و معرفت و کرامت می پوشانند.

اگرچه خلق را آن نظر نیست که ایشان را ببینند اما از غایت غیرت خود را می پوشانند.

  اسطرلاب ابزاری بود که برای محاسبات نجومی به کار می رفت.