«تا امام نیاید پای من خوب نمی شود»

یادش بخیر یک کبریت و یک تکه کاغذ در جیب مان می گذاشتیم و چادر سر می کردیم و می رفتیم راهپیمایی.

وقتی سربازهای رژیم طاغوت گاز اشک آور پرت می کردند، - ایسنا/همدان یادش بخیر یک کبریت و یک تکه کاغذ در جیب مان می گذاشتیم و چادر سر می کردیم و می رفتیم راهپیمایی.

وقتی سربازهای رژیم طاغوت گاز اشک آور پرت می کردند، ما هم کاغذها را کبریت می زدیم و پرت می کردیم طرفشان و فرار.

در یکی از همین راهپیمایی های قبل از انقلاب که با هم کلاسی هایم رفته بودیم، پایم آسیب دید و خونریزی کرد.

همه می گفتند برو بیمارستان  اما من گفتم تا امام نیاید پای من خوب نمی شود .

سال 1342 در آبادان متولد شده است، مادرش اهل ملایر بوده و جنگ که آغاز می شود از آبادان به ملایر کوچ می کنند.

آن موقع ها 16 سال بیشتر نداشته و همزمان با مدرسه، همراه خواهرش در سازمان بسیج سازندگی آبادان گروه خونی رزمندگان را تعیین می کردند.

معصومه سوری از سال های اشغال خرمشهر و مهاجرت اجباری از زادگاهش به خبرنگار ایسنا می گوید: زمان اشغال خرمشهر آبادان را ترک کردیم و به ماهشهر رفتیم.

یک سالی ماهشهر بودیم و پس از آن سال 61 بود که به ملایر آمدیم.

همین جا هم در سازمان بسیج سازندگی مشغول به کار شدم.

سوری در ملایر با خانم صدیقه بیات همراه شده تا از خانواده بسیجیان و شهدا سرکشی کنند.