آیا دنیای مدرن پایان خدا است؟

دانش استدلالی و قیاسی به بخش بسیار اندکی از کل حقایق دسترسی  دارد و فقط با صورت ها کار می کند و به یقین قلبی دسترسی ندارد.

این دانش سهم اندکی در دانش الهی دارد و در جهان صورت ها و هبوط کارایی دارد.

- حال اگر علم تجربی جدید، این مقدار اندک از دانش قابل دسترسش را کل دانش تصور کند زندگی انسان را تباه و بی حاصل می­ کند.

این جمله ها بخشی از صحبت های مطرح شده در یکی دیگر از نشست های نامه و قرار ویژه محور پرسش و پاسخ با محوریت دنیای مدرن؛ پایان خدا؟ بود که یکشنبه (9 مهرماه) و از سوی جهاد دانشگاهی واحد اصفهان برگزار شد.

در ابتدای این نشست علیرضا فرهنگ، دکترای مطالعات تطبیقی ادیان، پس از یادآوری اینکه اصطلاح پایان خدا در سه حوزه الهیات، فلسفه و علم گرایی مطرح می­ شود به تبیین این اصطلاح در حوزه علمگرایی پرداخت.

فرهنگ گفت: ابتدا باید دانست که علمگرا بودن با علمی بودن متفاوت است؛ علم گراییِ مدرن تحت عنوان Scientism شناخته می شود و دیگر علم نیست بلکه یک جهان­ بینی و ایدئولوژی نشئت گرفته از علم است.

روش علمیِ مدرن از نظر وجود شناسانه صرفاً بر اساس ماده محسوس است و از نظر شناخت شناسانه، چه به صورت مستقیم یا ابزاری، مبتنی بر حواس پنجگانه است.