حضوری امیدآفرین بر بلندای بام ایران

خبرگزاری فارس چهارمحال و بختیاری؛ نرجس سادات موسوی هوا هنوز گرگ و میش بود و تاریکی هوا بر روشنی می چربید، نم باران شب گذشته خیابان ها را شسته بود و شهر تمام قد آماده پذیرایی از مهمان ویژه شده بود، یک و سال نیم از دیدار قبلی گذشته بود و حالا اهالی این خانه منتظر دیدار دوباره بودند .

قبل از هر چیز باید برای استقبال راهی فرودگاه می شدیم، همه تیم سرحال و پرانرژی سوار اتوبوس شدیم، داخل فرودگاه هم هر کسی به طرفی می رفت تا گوشه ای از کار را دست بگیرد و شرایط به نحو مطلوبی رقم بخورد.

دوربین ها یکی یکی روی پایه نصب می شد و میکروفون ها کمی آن طرف تر تست می شدند، هنوز آفتاب نزده بود و سردی هوا باعث شده بود نفس ها فرصت پیدا نکنند و در لحظه یخ بزنند.

چشم ها خیره مانده بود به باند پرواز که یکی فریاد زد هواپیما آمد بروید روی آنتن و با پدیدار شدن نقطه ای از دوردست دوربین ها شروع به کار کردند.

خوش آمدگویی بی بی گل به رسم ادب تیم استقبال و همه مسؤولان چهارمحال و بختیاری تمام قد برای خوش آمدگویی ایستاده بودند.

در میان جمع اما پیرزنی آشنا دیدم.

لباس بختیاری تن داشت و مدام روسری اش را چک می کرد که روی سر مرتب ایستاده باشد، قیافه اش آشنا بود بی بی گل همان پیرزنی که سال گذشته جلوی ماشین رییس جمهور ایستاده بود و پس از آن درخواستش شنیده شد و خانه اش ساخت�