آخر و عاقبت 16 آذر

موضوع اصلی ای که هنوز روشن نشده است نسبت دانشگاه و دانشجو است با امر کلانی به نام سیاست (علیه امپریالیزم، علیه حکومت شاهنشاهی، علیه استبداد فرقی ندارد).

- "بار دگر، شانزده آذر" است و مانده ام این یادداشت را با نامه پدربزرگم که چند روز قبل از کشته شدن فرزندش آذر در دانشکده فنی در آذر 1332 خطاب به او نوشته شروع کنم و یا با یادداشت کوتاه وصیت گونه پدر در روزهای پایانی 54 و روزهای آغازین 1355؟ از دهه سی، ماجرای این سه شهید دانشگاه چرخ می خورد و هربار تاریخ و حافظه به شکلی و شمایلی به این حادثه و زخمی که بر جا گذاشته مراجعه می کند.

این دو یادداشت هم جزیی از تاریخ معاصر ما است.

با نامه علی اکبر شریعت رضوی شروع می کنم: (آذر 1332) نورچشمی، آذر شریعت رضوی مدتی است که کاغذ شما نمی رسد.

البته مسبوقم که این روزها گرفتار امتحانات و مراسم اسم نویسی هستید.

خیلی میل داشتم در عوض آقا رضا شما مشهد می آمدید و شاید هم در مشهد ماندگار می شدید و حال هم اگر در تهران به شما سخت است، فوری بیایید مشهد و خیلی هم در تحصیل اهمیت ندهید.

برای این مملکت فایده ندارد.

بایستی همرنگ جماعت شد و مشغول کسب و کار گردید؛ بهتر است.

در هر صورت از حالات خودت بنویس مسبوق باشم.