عمو قاسم! کودکان غزه تو را می خوانند

خبرگزاری فارس _ کرمان؛ مهدیه طاهری مقدر: این روزها قصه ی فلسطین، قصه ی درد و رنج است، قصه ی پدری که تمام تکه های پیکر فرزند خود را در کیسه ای ریخته و برای آن لالایی می خواند، یا قصه ی کودکی که گم شده و در میان خرابه ها به دنبال خانواده زیر آوار مانده خود می گردد تا شاید نشانه ای پیدا کند.

نمی دانم چه بگویم، چه بنویسم از این همه درد و رنج، اصلا مگر می توان از دخترکی که در کنار پیکر بی جان مادر، یاا ُماه یااُماه می کند و اشک و غم امانش را بریده است، سخن نگفت.

سردار! خوب می دانم که از آسمان هوایمان را داری.

اما فلسطین در این بحبوحه ی جنگ تنهاتر از هر زمانی است، انگار کربلاست و عاشورای دیگری رقم می خورد، گویی که حرمله ها دوباره سر از گور بیرون آورده اند و زنده شده اند تا گلوی کودک 7 روزه فلسطینی را از کیلومترها آن طرف تر نشانه روند و مادرانی چون رباب را به سوگ فرزندان خود بنشانند.

بای ذنب قتلت؟ به کدامین گناه کشته شده اند، فقط به جرم دفاع از وطن و زندگی در سرزمین آبا و اجدادی خویش.

اما در این میدان اسراییل همان خوی وحشی گری شمر، عمر سعد و معاویه را دارد و آب را بر اهل حرم می بندد.

این بار با بستن مرزها و نمی گذارد قطره ای آب به کودکان غرق در خون و ماتم فلسطینی برسد، هر گوشه ای از غزه را نگاه می کنی، انگار کربلا را پیش چشمان خود می بینی.