وقتی شبمان «شب چله» شد

خبرگزاری فارس-تهران، فرهاد ابوالفتحی؛ شب چله برای ما بچه روستایی های دهه شصت و هفتاد چیزی فراتر از یک شب بود که در آن دور هم جمع می شوند و جشن می گیرند و این صحبت ها.

شب چله برای ما اتمسفر خاص خودش را داشت.

شب چله برای ما از روزها قبل شب اولین روز زمستان شروع می شد.

ما عادت کرده بودیم که از روزهای منتهی به آن روز برای آن شب برنامه بچینیم و در مورد آن ها با همدیگر کلنجار برویم و با برادرها و پسرعموها توی سر و کله هم بزنیم تا نهایتا این ما باشیم که حرفش به کرسی می نشیند.

یکی دو روز منتهی شده به شب چله، خصوصا روز آخر هم که دست به دعا می شدیم و حتی با دست های کوچکمان تسبیح های بلند بالای چوبی دست می گرفتیم و تسبیح می ­انداختیم.

که چه بشود؟ که برف بیاید، خوب هم بیاید که آن شب واقعا شب چله بشود.

فکر کردم آفتاب واقعا اگر بخواهد می تواند چوب بگذارد لای چرخ آدم ها یادم هست یک سال، روز قبل شب چله آفتاب تا جا داشت و قوتش می رسید بر آسمان روستای ما هجوم آورده بود.

وسط سرد و سرمای آن پاییز سرجنگ داشت انگار و می خواست بگوید برایش زمستان و تابستان فرقی ندارد.

آن روز بود که واقعا فکر کردم آفتاب واقعا اگر بخواهد می تواند چوب بگذارد لای چرخ آدم ها.