سخنی از مادر یکی از کودکان اسیر در خانه به خاطر هوای آلوده تهران

آن چه می بینیم حبس در خانه زندان های کم مساحت و دلگیرمان است و آن چه می شنویم صدای دلخراش و تلخ سرفه های تمام نشدنی کودکانمان! در میان تمام مسایل ملی، - یکی از مخاطبان جماران نوشت: این نوشته را نه از سوی یک خبرنگار به دنبال تکمیل گزارش کار و ارسال خبر بلکه از سوی مادری بخوانید که از بدحالی و حبس خانگی کودک خردسالش در خانه به ستوه آمده است، و انگیزه اش از نگاشتن این مطلب انجام تنها کاری است که از دستش برمی آید، برای کودکش و همه کودکان این شهر آلوده.

سال هاست نگرانی آلودگی هوا به انبوه نگرانی های بی راهکارمان افزوده شده است، و آن چه این دغدغه را رنج آور تر می کند، بی عملی است! جای جای این شهر امروز مملو است از مردمی که کاری از دستشان بر نمی آید و مسئولینی که قدم از قدم برنمی دارند، و به معنای واقعی خود را به خواب زده اند، و گویا نمک پاشیدن بر زخم مردم را بسیار می پسندند! هر روز و شب از مضرات آلودگی هوا می شنویم، و راهکار هایی برای کاهش اثرات آن می خوانیم، از بخور و در خانه ماندن تا.

اما واقعیت آن است که از انجام هیچ کدام تاثیر چندانی نمی بینیم.

آن چه می بینیم حبس در خانه زندان های کم مساحت و دلگیرمان است و آن چه می شنویم صدای دلخراش و تلخ سرفه های تمام نشدنی کودکانمان! و آن چه می خوانیم آتشی است بر دلهایمان که: نوزادان به ویژه در برا