جنونِ محضِ مایکل فرین و خنده ملیح کوشک جلالی بر آنچه می بینیم و آنچه نمی بینیم

در نگاه روان شناسان، مجنون کسی است که اختلال ذهنی دارد و خبط دِماغ و شیدایی.

در فرهنگ معاصر ایرانی، لفظ روانی افاده همین لفظ است؛ کسی که به سبب اختلالات روانی مسئول اعمال خود نیست.

- کوشک جلالی این صحنه مضحک و آدم های ساده اش را با همه شلختگی شان دوست تر می دارد تا صحنه های شق و رق و کلمه من درآودری لوسترازیشین با صداهای دلنشینی که از گلوی انسان های سیاه دل برمی خیزد.

باید دید او چه چیزی در جهان جنون و دیوانگی هنرمندان تئاتر یافته است که این گونه واله و شیدای آن گشته.

چرا او دلش می خواهد حقایق را از زبان دیوانگان صحنه بازگوید؛ دقیقا همچون بازیگران نمایش های سنتی ایرانی شاه دزدبازی و شاه بازی ، که با قدرت شهنشاهان نمی جنگیدند بلکه با آن شوخی می کردند؛ و میرنوروزی.

  تلخی این حقیقت شیرین بهتر از شیرینی حقیقت تلخ است.

او ریشه جنون را، معانی واقعی و نمادین آن را و تقابل ظاهری اش با عقلانیت را بهتر از هر کسی می داند.

او دوست تر می دارد ملانصرالدین و بهلول دیوانه باشد تا مفتخوران مفت خر و مفت پوش و مفت گوی مفنگی.

دیده شده است که در اعصار ماضی، جامعهتهی شده با مردمی دیوانه، خردمندانی را که رفتارهایی مطابق با عرف جامعه نداشتند را دیوانه خطاب می کردند؛ نهایت لطف ایشان آن بود که آنها را عقلای مجانین یا خردمندان دیوانه نما گویند.