از ام البنین ها بپرسید چرا هنوز شهید می آورند...

«بعد از 13سال وقتی بقایای پیکر امیر آمد، در نظر همه، فقط یک مشت استخوان در تابوت بود اما من، امیرم را می دیدم که انگار همین حالا کت و شلوار دامادی پوشیده.

- گروه جامعه خبرگزاری فارس- مریم شریفی؛ مادر چشم هایش را بست و انگار بخواهد چیزی را در هزارتوی خاطرات قدیمی اش جست و جو کند، به ابرو هایش گره انداخت.

چروک های دور چشمش که همزمان با پلک هایش باز شد، با لبخند کمرنگی گفت: امروز 26سال و 6روزه که سعید از این خونه رفته.

دختر جوان وسط حرف مادر پرید و با خنده و شوخی گفت: مامان! دیدی بازم حساب و کتابت اشتباه از آب دراومد.

سعید دقیقاً سوم خرداد سال 61 توی عملیات فتح خرمشهر رفت پیش رفقای عزیزتر از جونش.

امروز دقیقاً 27سال و 11روزه که جای سعید توی این خونه، خالیه.

در سکوت به کل کل مادر و دختری در خانه شهید سعید طورانی نگاه می کردم، به مجادله شیرینی که چاشنی اش یاد یک عزیز سفرکرده بود؛ پسر جوانی که رفته بود بی آنکه هیچ نشانی از او برگشته باشد.

و حالا سال ها بود نام و یاد او، آخرین خداحافظی و خاطراتش و امید به پیدا شدن یک نشانی از او، شده بود محور تمام اتفاقات خانه.

عکس، تزیینی است مرور حال و هوای پدران و مادران چشم انتظار، شاید تنها راه چاره باشد برای آن هایی که به ادامه روند تفحص شهدای مفقودالأثر دوران دفاع مقدس به دیده تردید نگاه می کنند.