نامه ای از مادرم حوا به پدرم آدم!

 آن هنگام که نطفه هایمان بسته می شد، آن لحظه که خداوند جنسیت مان را تعیین می کرد و آن روز که به بهشت آمدیم، هیچ کدام دست خودمان نبود که آدم باشیم یا حوا؛ تو می دانستی چه می شوی محبوبم؟ من هم نمی دانستم، اما وقتی که آبِ چه بودن از سرمان گذشت و تو آدم شدی و من حوا، دیدم که حوا بودن جرأت می خواهد و این امانت چقدر برای شانه های کوچکم سنگین است! تو اما آدم بودی و خیالت راحت بود! توی بهشت می چرخیدی و برای فرشته ها از عظمت خدایی می گفتی که چقدر مهربان است و چطور از روحش در جسمت دمیده اما من دلم می خواست تکثیر شوم، مثل میوه های بهشت در وجود درخت ها! یادت هست؟ می گفتی: حوا جان، زیاده نخواه، ببین چقدر درخت های اینجا زیباست، ببین پرنده ها را، میوه ها را، شیرینی خاصی ندارند؟ پایت را توی جوی های شیریِ مشک بو نمی گذاری؟   شانه های زخمی حوا   اما حواس من همیشه پرت آنجا بود، آنجا که خدا برای اولین بار از روحش در گِل ما دمید و ما را ما کرد؛ می دانی چقدر یواشکی دور آنجا چرخیدم؟ چقدر سراغ آدم ها و حواهای دیگر را از فرشته ها گرفتم؟ اما دَرَش همیشه بسته بود و هیچ کس نمی دانست توی سر خدا چه می گذرد! آدم، تو هم دورَت خیلی شلوغ بود و حتی بعضی وقت ها مرا یادت می رفت اما من حواسم جمع تو بود؛ فرشته ها دسته دسته می آمدند و زیر پایت به سجده می افتادند؛ از زیر سایه