اتوبوس 24 عِین 239

 ما سر خانه و زندگی مان بودیم.

در به در دنبال یک لقمه نان حلالِ زیر پای فیل.

هر کداممان یک سر شهر، توی سر و کله ی خودش و بقیه می زد که این گلیم لاکردار زندگی را از گندآب مشکلات بیرون بکشد.

که زد و از خانه شما زنگ زدند! راستش را بخواهید اولش خنده ام گرفت.

مثل یک شوخی بود؛ آن هم سه ساعت قبل از شروع شب چله.

فردا، ساعت هشت صبح، روبه روی مصلی باشید.

آدمیزاد که این قدر یک هویی نمی تواند دعوت شود؛ آن هم خانه شما، صبح روز جمعه! اما دل را کندیم و زدیم به دریا و آمدیم.

به قول ما عرب ها آدمِ خیس که از باران نمی ترسد! هر چه بادا باد.

دیدن تان اگر شوخی بود هم برایمان قشنگ بود و دنبالش، مصلی که سهل است، اگر لازم می شد، حتی راه می افتادیم تا آن سر دنیا.

راننده اسنپ از توی آینه جلو، نگاه پر از تاسف اش را انداخت روی شانه ام و با زخم زبان اش لِه ام کرد: نماز جمعه مگه ظهر نیست؟ چه خبرتونه اول صبحی! با مِن و مِن خندیدم و پنجاه و هشت هزار تومنِ زحمت اش را کارت به کارت کردم: اگه خدا قسمت کنه داریم می ریم .

چهار تا فحش آب دار و کش دار بست به آسفالت ترکیده و خانمِ توی اسنپ، بلند و با ناز اعلام کرد: به مقصد رسیدید! گرخیده بودیم مکالمه قیچی شد و از خدا خواسته از ماشین پریدم بیرون.