عارف لشکر انصار، چله نشین شهادت بود

عارف لشکر انصار بود؛ لقبی که سخت برازنده حسن بود، از سجایای اخلاقی گرفته تا تفسیر سیاسی، از ذکر همیشگی نهج البلاغه تا کمک به خانواده های بی بضاعت همه جوره عارف مسلک بود و تَک، - خبرگزاری فارس-همدان: من، همین منِ ساده ماندم از کجا شروع کنم؛ از کدام طرف سر بیندازم و از کدام رج بنویسم، از شوق مادر و فرزندی یا نجواهای شبانه، شاید هم حزن صدای یوسف مجالی باشد برای گفتن و شنیدن و خواندن.

صدایی حزن انگیز اما جذاب که اگر سیمای نورانی هم اضافه شود حسن را می سازد، حسنی که به واسطه علاقه مادرش به امام حسن(ع)، حسن نام گرفت و همچون تاجی بر تارک این سرزمین درخشید.

الحق که نباید بگذرم، آخر حسن ساختن از دست مادری برمی آید که تیررس نگاهش عشق باشد و علقه به ائمه اطهار، حالا اگر مهر مادری هم چاشنی شود حسن ترک، جوان یکه تاز در ایمان، ظهور و بروز می کند.

حسنی که از دو سالگی شاید هم کمی این طرف تر مهمان همدانا می شود و سنگ صبور مادر و پای ثابت محفل قرآنی حاج آقا مسکین، حسنی که حسن وار زیست و شکوه از خود به جا گذاشت، چنان شکوهی که دست زمان و رد زمین به گَرد پایش نرسید.

حسن عجینِ با قرآن، دیپلم گرفته نگرفته حول و حوش سال 60 راه سپاه پیش گرفت و به جرگه رزمندگان پیوست؛ یعنی ماندن و نرفتن و ندیدن را تاب نیاورد انگار قلبش در اتمسفر معنویت تپیدن می خواست.