مهمان حرم

دلم مسیر حرم را در پیش گرفته است.

اصلی و فرعی هایش را خوب یاد گرفته است.

می داند از کدام در وارد شود و از کدام یکی خارج.

گوشه ای از حرم ایستاده است و دستش را از دور بر سینه گذاشته است و می گوید: - جماران ـ منصوره جاسبی: قوه خیال از آن قوه هایی است که باید نامش را موهبت الهی گذاشت.

خیالت می رود هر جا که دلش خواست و برای خودش می چرخد و می چرخد.

بالا و پایین می کند و بعد بر می گردد و گوشه ای می نشیند.

در همه عمر چند ده ساله ای که خدا اجازه می دهد حساب روزهایش را روی هم بگذاریم، رفتن به خیلی جاها فقط مثل یک آرزو همان در قوه خیالمان می ماند و بس.

می شود مصداق بارز وصف العیش نصف العیش.

برای من هم رفتن و گشتن و حظ بردن از وجب به وجب حرم امام جواد علیه السلام شده بود همان وصف العیش معروف.

شنیده بودم دستت که به نشانه ادب روی سینه می رود تا سلامی خدمت آقا عرض کنی، انگاری که گوشه ای از باب الجواد یا باب الرضا ایستاده ای و سلام می دهی.

می گفتند به همان دلنشینی است.

دلت می خواهد نگاهت را به دو گنبد طلا بدوزی و ساعت ها فقط نظاره کنی و همه اکسیژنی را که فضای اطرافت را آغشته کرده است، میان ریه هایت بکشی و همان جا نگهش داری.

زمان گذشت و خودش را به اردیبهشت 1398 رساند.