فکر کردیم همه را قتل عام می کنید!

حاج غلامحسین سخاوت، به صندلی چوبی لهستانی تکیه داد و سنگینی پلک هایش را آرام روی چشم هایش انداخت؛ شعله های بخاری تیز بود و سرمای دزفول را در خودش می بلعید، چند سرفه ی کوتاه کردم، سرش را بلند کرد و صدا شد که آلبوم خاطراتش را بیاورند، بعد هم انگار که هزار سال است همدیگر را بشناسیم به طرفم برگشت: ببین دخترم، این همه راه اومدی که چی؟ میخوای چی بشنوی؟ مطمئنی حوصله داری؟ آلبومش را ورق زدم، عکس ها سیاه و سفید بود اما آدم ها نه! یک نجوای عجیب توی صورت هایشان فریاد شده بود، یک چه میدانم، یک تو باید بپرسی تا ما بگوییم، تا بقیه بدانند، تا فراموش نشویم؛ آلبوم را بستم و گردوخاکش توی چشم هایم نشست، حاج غلامحسین دانه های تسبیح را به جان هم انداخت: می بینی چقدر قدیمی شدیم؟ خودمم داشت این عکسا رو یادم می رفت؛ فکر می کنی هم نسل های تو از حرفای من خوششون بیاد؟ نه دخترم، الآن دیگه واسه هیچ کس مهم نیست سال 1342 چطور انجمن تشکیل دادیم، ما آدمای تاریخ گذشته ایم! ضبط صدا را روشن کردم و نزدیک بخاری کز کردم، دست هایم از سرما کبود شده بود و نمی توانستم چیزی بنویسم، اما ته دلم خوب می دانستم که سرما بهانه است و من دوست دارم عمیقا حرف هایش را بشنوم؛ استکان چای را توی سینی نم دار هل دادم: حاج آقا، شما تاریخ گذشته نیستید، این ماییم، ما نسل جدید که از تاریخمون