چند روایت درباره یک پزشک؛ کلیمی ضدصهیونیست شیرازی

وقتی عکس های تجمع کلیمی های شیراز در محکومیت جنایات اسراییل در غزه بالا آمد و پسران میرزا قیام را در صف اول این تجمع دیدم، یاد پدرشان افتادم.

- پزشکی کلیمی که در طول دوران دفاع مقدس، سالی یک ماه را به حضور در جبهه ها و درمان رزمنده ها اختصاص داده بود.

وقتی هم کیشانش به او ایراد می گرفتند که جنگ دو کشور مسلمان به یک یهودی چه ارتباطی دارد جواب می داد: وقتی شیراز موشک باران می شود، موشک از خودش می پرسد که زیر پایش یهودی نشسته یا مسلمان؟ همه ما در معرض خطریم و باید به یکدیگر کمک کنیم.

حضورش در جبهه باعث میشد نتواند برخی از احکام شریعت یهودی را اجرا کند.

مثلا نمی توانست دست از کار در روزهای شنبه بردارد یا گوشت حیواناتی که با آیین یهودی ذبح شده را مصرف کند ولی به همه می گفت: کاری که توی جبهه داریم انجام می دهیم و رزمنده ها را از مرگ نجات می دهیم، از تمام کارهای دیگر مهمتر است.

پیش و پس از انقلاب هم بارها از سوی اسراییل مورد دعوت قرار گرفت و حتی دعوتنامه هایی با درج محل کار و مسئولیت در اسراییل به دستش رسید، ولی تا متوجه میشد دعوتنامه از کجاست، آن را دور می انداخت یا توی آتش می ریخت.

می گفت: دوست ندارم توی کشوری زندگی کنم که با ظلم بنا شده.