قرار 22 بهمن، تا ابد قرار می ماند

از چشمم یاری گرفتم و دستم را حائل کردم تا افق بیشتری از دیدنی ها نصیب چشمانم شود؛ بر خلاف موج دریایی مردم ایستادم و شانه هایم را مهمان تلاطم موج پس و پیش کردم و خیره خیره چشم دوختم به فریادها، به ذوق سرازیر شده از سر و روی آدم ها، مات و مبهوت مانده و میان سیل جمعیت تلو تلو خوران حیرت چیدم و لب گزیدم و حضور را ضرب در غوغای 22 بهمن کرده و کیفور شدم.

آخر وصف حال مردم با گام های تند و تیز دوش به دوش هزار و یک مشکل وسط خیابان دیدنی است و یحتمل با دیدن و شنیدن هیاهوی حضور حتی با خواندنش تو هم کیفور می شوی، هرچند قلم و واژه و دم و دستگاه فیلم و صوت کم می آورد برای تشریح آنچه از دل می آید و تنها بر دل می نشیند اما خب میان همهمه دل ها من هم تلاش می کنم درست وسط جمعیتی که پیر دارد و جوان، تلاش می کنم تا شاید قطره ای از حضور دریایی به سمع و نظر برسد.

تلاش می کنم تا بلکه سِر این حضور سَر شود و رازهای 45 ساله این دیار باز؛ از انسجام ملی و حرف و حدیث ها و حتی از فریادها و شعارها نمی گویم از دل ها می گویم، اینجا کف خیابان از خروش دل های مردم همه دانا می گویم.

از دلی می گویم که برای ایرانی آباد با رقم هزار تپیده، از دلی که شهید داده و آمادگی دارد تا باز هم عزیز بدهد اصلا جان بدهد در راه میهن.