شهری با زخم های سوخته

روی ملافه پهن شده روی آوار، پر از تکه های گوشت آدم بود! تکه های گوشت سوخته! من از همان موقع دیگر لب به گوشت نزدم.

تو بوی گوشت سوخته ی آدمیزاد را شنفتی؟ - خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی: هر چند دقیقه یک بار، پلک چشم راستش می پرید و مردمکش بیقرار توی سفیدی کره چشمش می چرخید.

گوشه روسری اش را جوید و سینی را جلو داد: تیک عصبی ست، وگرنه چشم داشتم عین آهو.

حیف عکس هایم سوخت.

خیلی دوست داشتم ببینیشان.

آلبوممان جزغاله شد.

اینقدر بر و رو داشتم که حاج بابا نمی گذاشت بروم توی کوچه.

نگاهش کردم.

نگاهِ چشم هایش.

یک درد عمیق و ممتد تویشان موج میزد اما هنوز با وجود آن مردمک سبز زمردی سرگردان، خرمن مژه های توی هم خزیده بورش، زیبا بود.

دستش را فشار دادم: آهو، دقیقا مثل چشم های آهو ریز ریز خندید و با روسری رو گرفت.

بعد که انگار چیزی یادش آمده باشد به دو بیرون رفت و دست توی دست یک دختر دوازده سیزده ساله برگشت و روبه رویم نشاندش: خیرالنساست، دخترم.

دقیقا عین همان موقع های خودم.

خوشگل است، نه؟   زنان دزفولی، هر روز عزادار مردان و جوانان شان می شدند   دخترک نورس بود.

مثل سیب کالِ بالاترین شاخه ی درختی رسته روی تپه ای دور.

اما می درخشید.

حبیبه راست می گفت.